کد مطلب:134094 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:132
خیر اندیشیها و مصلحت بینیها
حسین بن علی (ع) با یك جهان عزم و اراده با یاران خود از مكه به جانب كوفه حركت فرمود. در بین راه برخوردهای فراوانی و مكالمات بسیاری داشت، اما آنچه كه در همه ی این برخوردها دیگران به حسین (ع) می گفتند پند و اندرز و مصلحت اندیشی بود!!! تا آن بزرگوار را از سفر عراق باز دارند ولی پاسخی كه فرزند فاطمه (ع) به آنان می داد در چند جمله خلاصه می شد: «من باید بسوی عراق بروم، مأموریت من خدائی است و از پایان كار هم به خوبی آگاهم».
حسین (ع) این پاسخ را به همگان داد، به طرماح، به فرزدق، به اباهره ی كوفی، به مرد عراقی و به تمام كسانی كه آن حضرت را از سفر بسوی كوفه بر حذر می داشتند و آن بزرگوار را از كشته شدن می ترساندند.
حسین (ع) این پاسخ را به همگان داد، به طرماح، به فرزدق، به اباهره ی كوفی، به مرد عراقی و به تمام كسانی كه آن حضرت را از سفر بسوی كوفه بر حذر می داشتند و آن بزرگوار را از كشته شدن می ترساندند.